-Mamo daj spokój, i zrozum, że ja nigdzie nie pojadę.
-Nie masz wyboru. Już cię zapisaliśmy.
-Mamo! Ale... w sumie... może nie będzie tak źle... Prawie cały rok bez nadopiekuńczych rodziców. - mruknęła Sky, wstała od stołu i pognała przez  wielki dom do swojego pokoju. Rzuciła się na łóżko, i przytkała twarz do poduszki, a potem zaczęła się pakować.

Dylan, Mary i tata pomogli mi zanieść walizki do taksówki. Tak, właśnie jechałam taksówką do akademika choć moja rodzina praktycznie śpi na pieniądzach. Nie ma to jak być niedocenianym dzieckiem. Następnie pożegnałam się ze wszystkimi. Sztuczny uśmiech musiałam dobierać tylko do mamy, która nie dość, że podjęła decyzję beze mnie i nie pomagała mi w pakowaniu czy przenoszeniu walizek, choć uczynili to wszyscy inni, to jeszcze od zawsze była dla mnie oschła i dziwna. Praktycznie nigdy jej nie lubiłam. Jak można nie lubić własnej matki? Kiedy ona traktuje cię jak zabawkę jednego z dzieci. Wsiadłam do taksówki. Nie obejrzałam się za siebie, kiedy samochód ruszył.

Hej, teraz wydaje mi się, że lepiej mi będzie się pisało w pierwszej osobie. Czy mogę zmienić "tryb" pisania?

Diamond. napisał:

Dylan, Mary i tata pomogli mi zanieść walizki do taksówki. Tak, właśnie jechałam taksówką do akademika choć moja rodzina praktycznie śpi na pieniądzach. Nie ma to jak być niedocenianym dzieckiem. Następnie pożegnałam się ze wszystkimi. Sztuczny uśmiech musiałam dobierać tylko do mamy, która nie dość, że podjęła decyzję beze mnie i nie pomagała mi w pakowaniu czy przenoszeniu walizek, choć uczynili to wszyscy inni, to jeszcze od zawsze była dla mnie oschła i dziwna. Praktycznie nigdy jej nie lubiłam. Jak można nie lubić własnej matki? Kiedy ona traktuje cię jak zabawkę jednego z dzieci. Wsiadłam do taksówki. Nie obejrzałam się za siebie, kiedy samochód ruszył.

Hej, teraz wydaje mi się, że lepiej mi będzie się pisało w pierwszej osobie. Czy mogę zmienić "tryb" pisania?

Oczywiście że możesz Jeżeli tak Ci się lepiej pisze

Ami z Max'em i ojcem dojechali na miejsce, Ami niechętnie wysiadła z samochodu  założyła ciemne okulary i rozejrzała się dookoła. Wielki budynek szkoły otoczony bujnymi zielonymi drzewami i krzakami, nie daleko znajdował się drugi budynek podobnej wielkości, to pewnie akademik. Rodzeństwo wzięło swoje rzeczy i poszło do akademika podeszło do recepcji
-Ami Hard- powiedziała dziewczyna do recepcjonistki
-Witamy w akademiku panno Hard, oto pani klucze, pokój znajduje się na piętrze drugim- uśmiechnęła się kobieta i dała Ami klucze
-Dziękuję
-Max Hard-powiedział chłopak i wziął klucze

Puk, Puk.
- Proszę. - mruknęła Lua nadal oglądając ulotkę z każdej ze stron. Drzwi do pokoju uchyliły się i wyłoniła się w nich tylko głowa Luise. Wyglądało to tak, jakby bała się wejść na terytorium wroga.
- Lua.. - zaczęła delikatnie przyglądając się dziewczynie. -... to najlepsze wyjście dla Ciebie. Musisz to zrozu..
- Rozumiem. - przerwała jej dziewczyna i podniosła głowę. Posłała swojej przybranej matce słaby uśmiech.
- Naprawdę? - zapytała nie kryjąc zaskoczenia. - Bo wiesz... jeśli tak to chyba czas się pakować. Pomóż Ci? - zapytała cicho, unikając teraz wzroku dziewczyny.
- Nie musisz. Dam sobie radę. - powiedziała schodząc z łóżka. Nie zwracając uwagi na Luise, podeszła do szafy i wyciągnęła z dna, zieloną walizkę na kółkach z wyszytymi inicjałami.
Po paru godzinach czekała w przedpokoju ze spakowaną walizką, a na niej położona była torba sportowa, wyglądem taka sama jak walizka. Przez ramię miała przewieszoną jedną z większych torebek.
- Gotowa? - zapytała Luise, wychodząc z kuchni.
- Tak. - odparła po dłuższym namyśli Lua i wzięła torbę sportową. Wyszła i poczekała na Luise na korytarzu. Kobieta wzięła walizkę i wyszła za dziewczyną. Zamknęła drzwi i wrzuciła klucze do torby, przy okazji zerkając czy ma wszystko.
Obie skierowały się do windy, poczekały chwilę i weszły.
- Nie pamiętam kiedy ostatnio jej używałam. - szepnęła Lua z niepewnym uśmiechem.

Weszłam na drugie piętro i zaczęłam szukać drzwi z numerkiem 102. Pociągnęłam za klamkę, choć wiedziałam, że będą zamknięte - chciałam się tylko upewnić, ale ze zdziwieniem odkryłam, że są otwarte. Czyli że ktoś już tu mieszka. Weszłam do pokoju, wyraźnie było widać, że ktoś już się tu rozgościł, ale samej osoby nie było nigdzie widać, Wzruszyłam ramionami i wciągnęłam do pomieszczenia walizkę, a potem zamknęłam drzwi.

Katina z płaczem zaczęła krzyczeć w poduszkę gdy nagle wybiegła do lasu. Chciała się przewietrzyć ale nie patrząc gdzie idzie zabłądziła.. zakłopotana dziewczyna szukała wyjścia gdzie się da. Błądziła tak około godziny gdy nagle usłyszała jakieś kroki. Z przerażeniem oddaliła się od miejsca kilka kroków i schowała się za drzewem.

Gdy nagle usłyszała :
- Wychodź! Widzę cię.
- Aa.. kim pan jest? Mruknęła pod nosem.
- Co? Dziewczyno jestem leśniczym i chodzę sobie po lesie bo mam przerwę.
- Aha.. uff już się przestraszyłam że to może być jakiś zbir..
- Nic podobnego! Tak po za tym to czego tutaj szukasz?
- Zgubiłam się. Rodzice .. ehh to wszystko przez nich. Pomógłbyś wrócić do domu?
- Dziecko czy ty masz rozum? Wiesz ile jest tutaj wyjść i wejść? Niech będzie odprowadzę cię ale nie chcę już widzieć ciebie jak bezbronna chodzisz po lesie. Tak po za tym to jestem Brok.